Χαμός!..

...Από μακριά δε, ακούω (σαν να έρχονται από έρημο βράχο - βράχο κάποιου καημού), ακούω τα τραγούδια (των ναυαγών της πίστης;) να καταριούνται τη «μοίρα» που τους ζήλεψε και το φθονερό μάτι που τους μάτιασε και χάσανε την αγάπη «σαν πλοίο που ναυάγησε, σαν νούφαρο που μάδησε στης λίμνης μέσα το θόλο νερό»..

Ή, ακούω, συντριμμένοι να λένε: «Είναι βαριά η μοναξιά, είναι πικρά τα βράχια, παράπονο η θάλασσα και μου 'πνιξε τα μάτια»..

Ή, απελπισμένα (θέλουνε και μουσική λίγο πριν την εξαφάνισή τους!) να ζητάνε: «Φέρτε μου ένα μαντολίνο, για να δείτε πώς πονώ, κι ύστερα θα γίνω κρίνο κι ύστερα πια θα χαθώ. Τι με νοιάζει σαν χαθώ - αφού θα έχω γίνει κρίνο...».

Χαμός!..

..Αλλά εμείς («όσοι πιστοί»), μέσα στο πλοίο της Εκκλησίας, με άγκυρα την ελπίδα, έχουμε ειρήνη και γαλήνη στη ζωή μας.

Όσο και αν τα κύματα και θαλασσοταραχές της ζωής αυτής μας χτυπάνε με μανία, εμείς μπορούμε να μένουμε ατάραχοι.

Διότι η άγκυρά μας, κρατάει την ψυχή μας σταθερά στο Θεό και δεν την αφήνει να παρασυρθεί από τους ανέμους και τα κύματα των πειρασμών, των προβλημάτων, των δοκιμασιών και των θλίψεων. Στον Κύριό μας Ιησού Χριστό θα εμπιστευόμαστε απόλυτα τη ζωή μας και την ελπίδα μας για να μη ναυαγήσουμε ποτέ..

http://xairete.blogspot.com/2008/07/nikos-chatzinasios.html